كتاب "ستاره دنباله‌دار" نشر يافتۀ "فاتحان" دربارۀ زندگي "سرلشكر خلبان شهيد مصطفي اردستاني" رو قبل از خواب بعد از ظهر خوندم.

مطلبي خاصي نداشت جز هموني كه پشت جلدش نوشته بود:
"وقتي خبر سانحه هوايي و شهادت فرمانده‌هان نيروي هوايي را به مقام معظم رهبري داديم، آقا خيلي متأثر شد؛ پرسيدند: كي‌ها همراه آقاي ستاري بودند؟ عرض كرديم: تيمسار اردستاني و ...
با شنيدن نام حاج مصطفي، چشم‌هاي آقا پراشك شد، دستمالشون رو درآوردن و گذاشتند روي چشم‌هاشون، بعد از لحظاتي فرمودند: وقتي اردستاني توي عمليات بود، ‌قلب من آرام بود."

كه با اين حساب، به جرأت مي‌تونم بگم كتاب حق اين شهيد رو به هيچ عنوان ادا نكرده.

بعد از مطالعه كتاب، اين سوال برام پيش اومد كه چرا تو نيروي زميني ارتش، همچين چيزايي رو شاهد نيستيم ... هرچند جوابشو تاحدودي مي‌دونم ولي ...