يادمه اولين بار يه كليپ ديدم از "ابوالفضل زروئي نصرآباد" كه پيش امام خامنه اي مشغول شعر خوندن بود و شعرش تو مايه‏هاي شهر و روستا و اين چيزا بود.
اولش هم مي‏گفت اين شعر خلاصه‏اي از دو تا مثنوي بلنده كه ... بگذريم.
اين، بود تا اينكه هفته پيش رفته بودم كتابخونه و هر چي مي‌گشتم كتاب به درد بخور پيدا نمي‌كردم، كه بهو رفتم سراغ كتب انتشارات "نيستان" و به كتاباي زروئي برخوردم و "رفوزه‏ها" رو برداشتم و امانت گرفتم (بدون هيچ دليل مشخصي)

خلاصه، من هم كه از نوجووني علاقه خاصي به اشعار طنز داشتم و چندين و چند كتاب كشكول و ديوان اشعار طنز و ... خونده بودم و حتي خودم چندتايي شعر (!) طنز گفته بودم، از اين كتاب بدم نيومد و تا تهش خوندم و در بعضي جاهاش به شاعرش آفرين و مرحبا و بارك الله گفتم.
مثل اين شعر:

فكر مي‌كنم بي فايده نباشه اگه اشاره كنم كه شعري كه پيش امام خامنه‌اي خوند،(كه تحت عنوان مشتي حسن معروف شده)، خلاصه‌اي از دو تا مثنوي بلند از همين كتابه.
همچنين مطالبي كه زروئي تو ستون "اصل مطلب" روزنامۀ همشهري مي‌نوشت، تو اين كتاب جمع آوري شده.